Drodzy czytelnicy, dzisiaj mamy piątek 12 października. Jest to piąty dzień tygodnia, czas przed nadchodzącym weekendem. Wobec tego powinien być leniwy. Jednak wedle wskazań prasy tak nie było. Można było się dowiedzieć, że Unia Europejska otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla, zaś w nowym przemówieniu premier Tusk obiecuje, że wszyscy będziemy żyć długo i dostatnie.
Należy stwierdzić, iż w okresie ostatnich dwóch dekad dokonały się wielkie zmiany społeczne i kulturowe. Przyznawanie nagród, wygłaszanie mów stało się ważniejsze, niż działanie polityków. Wynika to z konsumpcyjnej kultury naszego społeczeństwa i rozwoju nowych technologii. Obecnie istnieje zjawisko, gdzie przemysł rozrywkowy inicjuje rozwój sposób myślenia ludzi i rozwój gospodarki. Do połowy lat 80 zeszłego wieku prym w tej dziedzinie wiodło wojsko i rządy. Symptomatycznym przypadkiem było to, iż pod koniec lat 80. XX wieków więcej komputerów w swym studiu nagrań miał Czesław Niemen, niż sztab Układu Warszawskiego. Dzisiaj zależność ta jeszcze bardziej się pogłębiła. Oczywiście ma to znaczący wpływ na sposób przedstawiania historii oraz prowadzenie badań historycznych.
Fot. Nikita Chruszczow w wielce ekspresywnym geście w czasie swego przemówienia w ONZ. Źródło: http://www.nto.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20110220/REPORTAZ/893609274&template=artpicture§ioncat=artpicture
W każdym razie w dniu 12. października miały miejsce następujące wielce adsorbujące wydarzenia historyczne, które, jak zawsze, dla Państwa wyselekcjonował w sposób zdecydowanie tendencyjny nieznany autor tychże wypocin.
W 1582 roku ze względu na zmianę kalendarza, tego dnia nie było.
W 1920 roku generał Lucjan Żeligowski proklamował powstanie nowego, europejskiego państwa, tj. Litwę Środkową. Obejmowało ono obszar położony po obu stronach dzisiejszej granicy litewsko-białoruskiej. Było ono zamieszkiwane przez Polaków. Powstało ono po buncie jednostek wojskowych, które w większej części były złożone z mieszkańców tamtych okolic. Nie mogli oni zaakceptować faktu, iż wedle postanowień międzynarodowych obszary zamieszkałe przez ludność polskojęzyczną staną się częścią Litwy. Dziś wiadomo, iż bunt wybuchł na ustne polecenie Józefa Piłsudskiego, który nie chcąc łamać postanowień międzynarodowych zdecydował się na włączenie tamtych terenów do Polski. Oficjalnie tamte tereny zostały inkorporowane do Polski dopiero po zawarciu pokoju ryskiego, czyli w 1922 roku.
W 1921 roku Liga Narodów, czyli pramatka ONZ, podjęła decyzję o podziale Górnego Śląska pomiędzy Niemcami a Polską. Nasz kraj otrzymał 29% spornego terytorium. Jednak na przyznanych Polsce terenach znajdowała się większa część śląskiego przemysłu.
W 1939 roku rozporządzeniem Adolfa Hitlera została ustalona strefa okupacyjna w Polsce. Nosiła ona nazwę Generalne Gubernatorstwo. Obejmowała ona głównie Mazowsze, Lubelszczyznę i Małopolskę. Po ataku na ZSRR w jej skład włączono Galicję Wschodnią. Stolicą Generalnego Gubernatorstwa został Kraków, co miała przekreślać wszelkie domniemania na temat kontynuowania polskiej państwowości. Celem trwania tej jednostki administracyjnej było wynarodowienie, wyeliminowanie ludności polskiej, zaś w przyszłości zasiedlenie tam Niemców. Dlatego też ludność polska była tam poddana łapankom, wywożona do obozów koncentracyjnych i jawnie mordowana. Próbowano również prowadzić akcję kolonizacyjną we wsiach w pobliżu Zamościa. Jednak akcja nie powidła się, ze względu na zdecydowane akcje polskiej partyzantki. Należy dodać, iż jako jedyny obszar okupowany, Generalne Gubernatorstwo znalazło się w granicach Wielkich Niemiec, co świadczy jedynie o planach eksterminacyjnych wobec ludności polskiej.
W 1943 roku rozpoczęła się tzw. Bitwa pod Lenino. Nazwa została ukuta w celach propagandowych, gdyż miejscowość ta znajdowała się poza obszarem operacyjnym 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Bitwa toczyła się nad brzegami malutkiej rzeczki. Zadaniem polskiej dywizji było przełamanie obrony wojsk niemieckich. Zadanie zostało zrealizowane. Jednak w bitwie strona polska poniosła duże straty. Wynikało to z licznych błędów dowództwa, złego przygotowania przez radzieckich sojuszników, nade wszystko wynikało to z faktu, iż wojsko jeszcze nie było gotowe do walki. Na front zostało skierowane w celach propagandowych. Stalin chciał pokazać, iż ramię w ramię z Armią Czerwoną walczą Polacy. Tworzyło to następny atut w rozmowach z USA i Wielką Brytanią na temat powojennych losach Polski. Dywizja po bitwie została wycofana z frontu. O wymowie propagandowej bitwy świadczy to, iż propaganda kreowała nowych bohaterów. Wśród nich znalazła się szeregowa Aniela Krzywoń, która wysławiła się tym, iż straciła życie ratując dokumenty z płonącej ciężarówki. Rocznica Bitwy o Lenino w czasach Polski Ludowej była obchodzona jako święto Wojska Polskiego. Wykorzystywane ono było do propagowania braterstwa broni pomiędzy Sowietami, a Polakami.
Autor w tym linku przypomina piosenkę pt. Oka , która śpiewana była przez polskich żołnierzy w ZSRR:
W 1960 roku Nikita Chruszczow w czasie swego przemówienia na temat polityki zachodnich mocarstw dokonał spektakularnego gestu. Zdjął on bowiem swego buta i zaczął nim uderzać w blat mównicy. W ten sposób podkreślał on swój sprzeciw.
Wedle przekonań autora są to jedyne ważne i interesujące rzeczy, jakie miały miejsce w tym dniu. Ze słowami piątkowego pokrzepienia serc, przedstawił je Państwu autor. Pro dei gratia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz